Afgelopen zaterdag hebben wij als familie afscheid moeten nemen van onze allerliefste Ilse. Na een periode van ziekte heeft Ilse uiteindelijk de strijd verloren. Op 6 April is Ilse in de armen van ons in het ziekenhuis in Den Haag rustig heengegaan.
We hadden wel een klein beetje verwacht dat er veel mensen zouden komen op de condoleance dan wel de begrafenis. Maar dat het er zoveel zijn geweest heeft ons enorm verwarmd. Ook mensen die wij niet hadden verwacht. Dan is het toch een klein beetje mooi dat Ilse dit heeft teweeggebracht. Tenslotte stond zij midden in de vereniging, gekscherend wel eens “ first lady” genoemd. En mijn first lady, dat was ze zeker.
Zoals al in mijn speech afgelopen zaterdag verteld, Ilse en ik hebben elkaar leren kennen op het korfbalveld, wij waren allebei nog klein, zo rond 7 jaar. Maar toen voelde het al goed. En vanaf dan zijn we onafscheidelijk geweest, dus ik heb zoveel mooie jaren mogen beleven met haar, maar er zullen er nooit genoeg zijn. Daarom snappen jullie ook dat Vriendenschaar zo’n enorme plek in mijn hart heeft.
Dat zij voor Luuk en mij (en zeker ook voor anderen die haar lief hadden) een groot gemis zal zijn, dat lijkt mij overduidelijk. Maar ook voor de vereniging zal zij een groot gat achterlaten. Zoveel dingen die op haar conto geschreven kunnen worden zullen nu een andere invulling moeten gaan krijgen. Ik denk alleen maar aan de pub quiz, de daghap, de insta doelpunten, en ga zo maar door.
Aankomende donderdag 17 april zou Ilse 50 jaar geworden zijn, helaas heeft ze dat niet mogen redden. Maar ik hoop dat iedereen die dat wil, op die dag even aan haar denkt. Dat zou ze fijn hebben gevonden, ook al was ze niet zo van het verjaardag vieren.
Ik wil nogmaals (ook namens Luuk) iedereen van harte bedanken voor alle berichtjes, kaartjes, bloemen, bezoekjes en de steun op vrijdag en zaterdag.
Wij zullen deze momenten in onze harten sluiten en met warmte hieraan terugdenken.
Ik hoop jullie snel weer te zien/spreken op het veld.
Raymond (en Luuk)